Änglagård – ‘Viljans Öga’
De Zweedse band Änglagård maakte tussen 1992 en 1996 twee studio- en drie live-albums. Zij combineerden analoge geluiden met een modern klassieke benadering van componeren en arrangeren. Zowel het debuut ‘Hybris’ als de opvolger ‘Epilog’ uit 1994 werden gekozen als ‘album van het jaar’ in opiniepeilingen onder liefhebbers van progressieve rock.
De band is geïnspireerd door progressieve rockgroepen als Genesis, Yes, King Crimson, Trettioåriga Kriget, Van Der Graaf Generator en Schicke Führs Fröhling. Ze gebruiken grotendeels originele instrumenten uit de zeventiger jaren, zoals de Mellotron, het Hammondorgel en de Rickenbacker-basgitaar. Op deze manier creëren ze een retro-georiënteerd geluid, dat compositorisch zelfstandig tot stand komt. Het typische van Änglagårds is de Zweedse melancholie in hun geluid, die bereikt wordt door samenspel van akoestische gitaar, dwarsfluit en het strijkersgeluid van de mellotron. Terwijl op het debuutalbum nog Zweedse zang van Tord Lindman te horen is, is het tweede album volledig instrumentaal.
Na het uiteenvallen in 1995 gingen de bandleden hun eigen weg, tot ze zich in 2002 – zonder Tord Lindman – herenigden en opnieuw gingen toeren. Daarna werd het stil rond de groep, die officieel bleef bestaan, maar geen gezamenlijke activiteiten meer plande. Maar in 2012 hebben ze een nieuw album gemaakt, ‘Viljans Öga’. Een waar meesterwerk! Progwereld schrijft daarover: ‘Hoewel zo de glorie van de jaren zeventig als vanouds gevierd wordt, is ‘Viljans Öga’ tegelijkertijd een uiterst moderne plaat. Ook ‘Viljans Öga’ klinkt kristalhelder en zit vol met spannende geluiden en effecten die niet allemaal direct opvallen, maar zich vooral via de koptelefoon openbaren. Met ‘Viljans Öga’ is Änglagård dus verdergegaan waar ze gebleven waren, doch zonder op dat punt te blijven hangen. De fans van het eerste uur zullen bijzonder opgetogen zijn over het album, maar ook mensen die de band niet of nauwelijks kennen zou dit moeten aanspreken. Het is intrigerend hoe modern Änglagård hier klinkt zonder zichzelf te verloochenen. Dat de composities bovendien ook nog eens simpelweg uitmuntend zijn, is indrukwekkend. Dit is hoe comebacks horen te zijn!’
1 Ur Vilande (15:47)
2 Sorgmantel (12:06)
3 Snårdom (16:14)
4 Längtans Klocka (13:22)