Anima Mundi, 20 mei 2016, Parkvilla Theater, Alphen a/d Rijn
Twintig jaar bestaat Anima Mundi alweer, of de tijd ook hard gaat. Tijd voor een nieuwe cd. Natuurlijk doet Anima Mundi Nederland weer aan om ‘I Me Myself’ te promoten. Op 20 mei eerst in het sfeervolle Parkvilla Theater in Alphen aan den Rijn, een dag later in de Pul in Uden. Mijn eerste kennismaking, zes jaar geleden in Helmond, staat me nog helder voor de geest. Veel indruk maakten de Cubanen toen met een concert waar geen einde aan leek te komen.
Frontman Roberto Díaz begint met een stevig stukje gitaarspel. Ik hou dan mijn hart een beetje vast voor het geluid: gaat die gitaar straks niet alles overstemmen? Dat valt mee, Somewhere van de nieuwe schijf begint ook heavy, maar in het tweede meer akoestische gedeelte blijkt de afstelling toch behoorlijk goed te zijn. Gedragen toetsenspel in lagen van Virginia Peraza met het slepende gitaarspel van Diaz brengt het publiek meteen in hoger sferen.
Begint Michel Bermudez nog aarzelend te zingen, tijdens het tweede nummer van ‘I Me Myself’, Flowers, werpt hij alle schroom van zich af en ontpopt zich met name in de hogere tonen tot een prima vertolker van de complexe composities van Anima Mundi.
Een van de hoogtepunten van het concert vormt het instrumentale tweeluik The Return (part 1) & Endless Star van ‘The Lamplighter’. Schitterende zwevende Mellotronklanken met akoestische gitaar doen mij smelten in mijn stoel. Het verrukkelijke samenspel tussen Peraza en Díaz doen mij instant verkassen naar een andere wereld. Hogeschool symfo. Het nieuwe nummer Lone Rider met Bermudez op akoestische gitaar trekt in volledige ontspanning aan de luisteraar voorbij.
Met ‘The Way’ brak Anima Mundi in 2010 door. Het uitgesponnen Time To Understand staat model voor de space symfo die dit gezelschap maakt. Het staat bol van talloze sfeer- en tempowisselingen en geweldige melodieuze hoogstandjes. Goed voor een tweede hoogtepunt van dit concert.
Na de pauze krijgen we nog veertig minuten nieuw werk te horen. Het is altijd even wennen aan nieuwe composities, maar de band heeft nog niets aan kracht verloren. Wederom nemen zij alle tijd om hun muzikale verhalen te vertellen in uitgesponnen composities. Vooral het drieluik Train To Future maakt indruk, met wederom wervelend spel van Peraza en een spetterende solo van Díaz. Drummer Marco Alonso zorgt nog voor een verrassing door tijdens het concert twee keer niet onaardig de saxofoon ter hand te nemen.
Het merendeel van het publiek heeft, als het de band een staande ovatie geeft aan het eind van het concert, niet in de gaten dat het nummer Cosmic Man (van ‘The Way’) nog een staartje krijgt in de vorm van een gitaarsolo.
Het is overigens prachtig om te zien hoe Díaz het hele concert door volledig opgaat in zijn spel. Zijn hele lichaam doet mee. Hij bedient pedalen met zijn voeten, steekt regelmatig een hand in de lucht, sluit zijn ogen of richt zijn blik op eindeloze verten, opent zijn mond om de klanken nog wat meer nadruk mee te geven met zijn lippen. En hij legt al zijn gevoel in het beroeren van de snaren van zijn arsenaal aan gitaren. Volledige overgave. De frêle Peraza lijkt het allemaal quasi nonchalant af te gaan, maar schijn bedriegt. Zij laat doorlopend horen dat zij naast Díaz de absolute drager van het geluid van dit kwintet is.
Díaz kan nog één keer helemaal opgaan in zijn hemelse gitaararbeid tijdens de verrassende toegift: een meer dan verdienstelijk vertolking van Comfortably Numb van Pink Floyd. Na bijna drie uur is het klaterende applaus van de dik honderd bezoekers meer dan verdiend. Zij hebben een indrukwekkend concert meegemaakt.
Aan de bar complimenteer ik Bermudez na afloop met het puike optreden en zeg ik uit te kijken naar het weerzien bij Night Of The Prog in juli. Toen ik aangaf dat hij daar voor duizenden mensen zal optreden schrok hij zich een hoedje: dat heeft hij nog nooit meegemaakt! Heerlijk om die onbevangenheid te zien. Anima Mundi verdient een groot publiek. Een heel groot publiek.
Fred Nieuwesteeg
Bron: Progwereld, 20 mei 2016