Wederom een prachtig affiche voor deze Serious Music avond in het bijzonder sfeervolle Parkvilla Theater in Alphen a/d Rijn. Ook wel een gewaagd affiche overigens, twee akoestische optredens; van Sylvium en Antimatter. Nu leent deze kleine maar sfeervolle zaal, met enkel zitplaatsen, zich natuurlijk heel goed voor een akoestische setting. Ik kijk terug op een erg geslaagde avond.

Het is sowieso al heel bijzonder om twee optredens mee te maken waarbij je in de zaal een speld kon horen vallen. Een zeer goed gevulde zaal met liefhebbers die kwamen om te luisteren en te genieten en die het bijpraten bewaarden voor de pauze en/of na afloop. Wat een contrast met heel veel andere optredens waarin mensen, met name achterin de zaal, het concert gebruiken om eens lekker bij te kletsen.

De aftrap werd deze avond verzorgd door een semiakoestisch optreden van het Nederlandse Sylvium. Wanneer je je als band waagt aan een akoestisch optreden verdien je sowieso respect. Je moet dan echt serieus met de billen bloot, want elk foutje komt keihard binnen. Ik heb deze band hoog zitten. Hun albums bulken van de kwaliteit en ik kan de avontuurlijke trekjes in hun muziek erg waarderen. Met name hun laatste album ‘Waiting For The Noise’ is van grote klasse. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Het eerste nummer liep niet helemaal vlekkeloos, maar de onderhuidse spanning van het nummer maakte dit weer goed.

Richard de Geest is een uitstekende zanger die live heel goed zijn mannetje staat. Ik vond gitarist Ben van Gastel er wat verloren bij staan. Ik kreeg het gevoel dat hij niet helemaal raad wist met de setting en zijn rol hierin. En als ik eerlijk ben, vond ik zijn bijdrage ook helemaal niets toevoegen aan de muziek. De akoestische gitaar van Richard de Geest en de basgitaar van Rich Hybens zorgden samen al voor genoeg body. Het gezelschap speelde een dikke drie kwartier, maar ik merkte dat mijn aandacht steeds meer aan het wegebben was. Op de albums heeft de muziek van Sylvium iets overdonderend en zuigen ze je helemaal in de muziek. Wanneer je die ingrediënten er uit haalt, zoals in deze akoestische setting, dan wordt hun muziek net iets te braaf om te blijven boeien.

Na de pauze was het de beurt aan Antimatter. Oftewel de Britse Mick Moss. Zijn laatste album ‘The Judas Table’ is een loodzwaar, maar o zo mooi album, dat bij elke luisterbeurt weer indruk maakt. Ik had hem al eens in een akoestische setting gezien het in voorprogramma van Anathema en toen was ik echt geraakt door zijn optreden. Dat was deze avond niet anders. Mick had gitarist David Hall meegenomen, die ook op ‘The Judas Table’ was te horen. Samen zetten ze een set van bijna twee uur neer die stond als een huis.

Tegenwoordig kun je met wat extra elektronica complete orkesten of zelf blazers uit je gitaar toveren. David Hall had een rijtje effecten voor zich uitgestald staan en kon zo de nummers van stukjes orkestratie voorzien. Mick Moss had niet meer nodig dan zijn akoestische gitaar en zijn pedaal waarmee hij zijn eigen spel kon opnemen en in een loop kon laten doorlopen. Regelmatig liet hij twee korte opnames in een loop lopen en deed David Hall hetzelfde. Zo ontstond er een prachtige gelaagdheid en kregen de nummers diepgang. Zelfs een paar Fischer Price-achtige voetbellen werden ingezet door Hall.

De techniek van het opnemen en laten afspelen in een loop was ook al te zien en horen bij bijvoorbeeld akoestische optredens van Anathema. Ik zag Danny Cavanagh nog wel eens worstelen om de juiste opnames te maken. Maar Mick Moss deed het deze avond foutloos en dat is echt indrukwekkend te noemen. Hij zorgde met weinig middelen dat je twee uur lang geboeid en vaak op het puntje van je stoel zat te luisteren. Zijn gitaarspel was prachtig en de tokkels die hij soms liet horen waren van een zeer hoog niveau. En dan er ook nog bij zingen… en ook dat ging met passie en overtuiging. Zijn stem is een klasse apart.

Mick Moss speelde een mooie dwarsdoorsnede van zijn oeuvre, waarbij de oudste albums niet vergeten werden. Zo speelde hij vier tracks van zijn debuutalbum ‘Saviour’. Van ‘The Judas Table’ speelde hij twee tracks, waarbij Comrades het hoogtepunt vormde. Het was deze avond trouwens voor het eerst dat hij dit nummer live speelde. In de set zaten ook nog twee covers, waarbij The Power Of Love van Frankie Goes To Hollywood het meest indruk maakte.

De staande ovatie van het publiek na de laatste tonen van Hole was meer dan terecht. Wanneer je bijna twee uur lang mensen op het puntje van de stoel weet te houden en met zo veel gevoel en intensiteit je muziek weet over te brengen, dan ben je een hele grote. Al met al een avond om niet snel te vergeten.

Maarten Goossensen

Bron: Progwereld, 28 oktober 2016