Op vrijdag 10 november 2023 was de band Downriver Dead Men Go te gast in Parkvilla voor de vinyl-release-presentatie van hun nieuwe studioalbum ‘RUINS’.

‘RUINS’ verscheen in 2022 en is dus al wat langer bekend, maar de vinyl-uitgave is nieuw. Dit bleek uit het feit dat de dozen waarin de albums zaten, nog gesloten waren en pas deze avond werden geopend.

Cinematische post-rock
Het was de tweede keer dat Downriver Dead Men Go (DDMG) in Alphen speelde; de eerste keer (2019) stond in het teken van het toen net uitgebrachte tweede album ‘Departures’. DDMG speelt (zoals ze zelf aangeven) ‘cinematische post-rock’. Anderen gebruiken de term ‘slow core’ met als duiding ‘meeslepende rocksongs in een lagere versnelling, vol emoties en diepgang’. Hoe je het ook noemt, de muziek van DDMG schraapt langs de gerafelde randjes van het bestaan, waarin verlating, de menselijke natuur en vergankelijkheid de centrale thema’s zijn. De muziek doet ook denken aan bands als Antimatter en NoSound.

Volwassen geluid
Op ‘RUINS’, hun derde album, zet de band de lijn van de eerdere albums door. De recensie uit ProgRadar vat het mooi samen: ‘RUINS is an album of varying emotions, stark highs and solemn lows, it’s a reflective and meditative work of art that is the ultimate soundtrack to a cold and rainy day spent in front of a roaring fire.’ De band hoopt met de ‘meer volwassen sound’ van dit album een groter publiek te bereiken. Of dat gaat lukken is de vraag, want de trage en melancholieke muziek is echt iets voor liefhebbers. Een uitverkocht Parkvilla zat er (nog) niet in, maar met ruim zestig bezoekers was het theater voldoende gevuld voor een sfeervolle avond.

Sombere thema’s
Met deze donkere herfstdag vol regen had DDMG de perfecte opmaat voor dit optreden. De band speelde een uitgebreide set met nummers van de drie albums, waarbij het zwaartepunt (vanzelfsprekend) lag op ‘RUINS’. De muziek is vrij gelijkmatig, dus het is lastig om een specifiek hoogtepunt aan te wijzen. We volstaan met het noemen van het nummer ‘Mother’ (van ‘Departures’), waarbij zanger/gitarist Gerrit Koekebakker – doorgaans niet erg scheutig met toelichtingen op de songs – meegaf dat hij dit nummer had geschreven nadat zijn schoonmoeder aan kanker was overleden. Twee jaar later was hetzelfde gebeurd met zijn eigen moeder, vandaar dat hij deze song aan haar opdroeg. Zo’n toelichting geeft een nummer meer context en een extra lading. Maar ook de songs (en de beelden) die gingen over oorlog en vernietiging kwamen – gezien de actualiteit in de wereld – hard binnen.

Trance
Het concert duurde ruim anderhalf uur en werd zonder pauze gespeeld. Dat leek (vooraf) een hele zit, maar het viel mee omdat de muziek van DDMG je in een soort trance brengt waarbij tijd niet meer
lijkt te bestaan. Het sfeervolle theater, met het perfecte geluid, de podiumbreed geprojecteerde beelden en vooral het muisstille publiek leverden de perfecte setting voor de muziek van DDMG. Dat valt in geen enkele concertzaal (met rinkelende glazen en gesprekken aan de bar) te evenaren!
Dat het boeiend was, bleek ook wel uit het feit dat niemand van de (vooraf expliciet geboden) mogelijkheid gebruikmaakte om de zaal even te verlaten voor een plas- of drinkpauze. Dat werd na het optreden natuurlijk snel ingehaald. Onder het genot van een drankje konden de liefhebbers het begeerde vinyl (of ‘gewone’ cd’s) van de band aanschaffen. Onderling werd alweer gezinspeeld op een nieuw optreden in Parkvilla, dat zeker geen vier jaar op zich zou moeten laten wachten. We zullen zien!