Dinsdag 13 maart 2018 is een historische dag voor Serious Music Alphen, want niemand minder dan Peter Hammill zal er een concert geven. Peter Hammill is een levende legende en dat blijkt ook uit de bezoekers die uit alle windstreken op het concert afkomen.

Naast de bezoekers die uit geheel Nederland de weg naar Alphen aan den Rijn weten te vinden,  zijn er ook bezoekers uit België, Duitsland, Italië, Engeland, Frankrijk, Hongarije, Armenië, de Verenigde Staten van Amerika en wellicht ook nog uit andere landen. Gelukkig komen ze niet voor niets, maar veel scheelt het niet. Peter Hammill blijkt ziek te zijn. Hij is snipverkouden en hij heeft koorts, en nog behoorlijk ook, zoals het zich laat aanzien. Het geplande interview moet hij helaas afzeggen, omdat hij al zijn krachten wil sparen voor het concert. Voorafgaand aan het concert verblijft hij, op de soundcheck na, enkele uren in de kleedkamer en kiest hij de nummers die hij zal gaan spelen. Hij gaat hierbij af op zijn gevoel over de zaal, zijn eigen fysieke en mentale conditie en mogelijke andere overwegingen. Het betekent in dit geval dat hij niet één nummer speelt dat hij de avond ervoor in Amsterdam gespeeld heeft. Dat is bijzonder en het zal dan ook een gedenkwaardige avond worden.

Intense uitvoering
Hammill opent de avond aan de vleugel met ‘The Siren Song’. Hij zit er niet meteen in, hij maakt wat fouten in zijn pianospel en hij is ook nog niet zo stemvast.  Wonderlijk genoeg lijkt dat niet uit te maken, want het is toch een mooie uitvoering van een prachtige song. Vanaf dat moment start het grote genieten met prachtige en intense uitvoeringen van de pianosongs ‘Just Good Friends’, ‘Labour of Love’, ‘This Side of the Looking-Glass’ en ‘After the Show’. Wel is merkbaar hoe verkouden Hammill is, maar de kwaliteit van zijn uitvoering lijdt daar beslist niet onder.

(Be)toverend
Dan is het tijd voor de gitaarsongs, die Hammill allemaal speelt op zijn elektrisch versterkte akoestische Washburn gitaar. Hammill tovert en betovert en we zijn getuige van bijzondere songs, waarbij ‘Slender Threads’ en ‘(On Tuesdays She Used to Do) Yoga’ grote indruk maken. Wel lijkt de koorts bij Hammill toe te nemen. Hij gaat rustiger zingen, echter zonder aan kracht in te boeten. Terug aan de piano volgen er vier songs, alle vier van grote schoonheid en hierbij laat ‘The Descent’, van het in november 2017 verschenen album ‘From the Trees’, een onuitwisbare indruk achter.

Staande ovatie
Dan, na ruim een uur spelen, kondigt Hammill zijn de laatste song van de avond aan. Op karakter en met maximale inzet heeft Hammill zich een weg door zijn songs gebaand. Stevige koorts hebben en dan zo’n concert verzorgen, het is onvoorstelbaar, maar Hammill doet het. Hij zal geen toegift spelen, maar de slotsong is er één die er mag zijn, en meer dan dat. ‘Still Life’, dat hij daar de energie nog voor vindt. Een staande ovatie is zijn deel, en terecht. Meer dan terecht.

Zie ook het interview met Peter Hammill in onze nieuwsrubriek.